નેફા વિસ્તારમાં ફાટી લડાઈ ઘોર નીકળી,
તે સંમે રંક આસામી માતાની એક દીકરી,
ઝૂલે યૌવનને ઝૂલે, અંગાગોમાં અનંગની
વીણા વગાડતી જાણે, એકની એક દીકરી.
પંકજો પ્રકટી ઊઠ્યાં પ્રેમનાં પ્રાણમાં હતાં,
દર્શકો એહને દેખી મોહમાં મગ્ન શાં થતાં.
શહેરનો એક યુવાન એના
સૌંદર્યથી મોહિત શો થયેલો,
સૌંદર્ય-દેવ ઉરની બનાવવા,
જોતો હતો કોડ ભર્યો બનેલો.
પાણિ-ગ્રહણને માટે તલસી એ રહ્યો હતો,
એકવાર કર્યો એણે એકાંતે સ્નેહને છતો :
તારા વિના જીવન શુષ્ક મારું,
સહી શકાયે ન વિયોગ દેવી !
વરી મને લે રસરાધિકા શી !
તો શાંતિ પામે મુજ પ્રાણ કેવી !
નેફા વિસ્તારમાં ફાટી લડાઈ ઘોર નીકળી
આસામી માતની બોલી ત્યારે એ શાંત દીકરી :
“મોરચાપે જઈને જે વીર દુશ્મનને હણે,
હસ્ત-મેળાપ મારો તો તેની સાથે જ હા, બને,
જવાંમર્દ ચઢે જંગે તેને માત્ર શકું વરી,
દેશને કાજ જે સર્વે સમર્પણ શકે કરી.”
યુવાન એવાં વચનો સુણીને
તૈયાર જંગે ચઢવા થયો,
સ્વદેશના રક્ષણની પ્રતિજ્ઞા
લઈ, લઈ શસ્ત્ર ઝઝૂમવા વળ્યો.
એ દીકરીને નિજ સત્ય-પ્રેમી
સ્વદેશને રક્ષક એક ને મળ્યો.
નેફા વિસ્તારમાં ફાટી લડાઈ ઘોર નીકળી,
ઈતિહાસ ગઈ સર્જી ત્યારે એ દેવ-દીકરી.
- શ્રી યોગેશ્વરજી