પુષ્પને પૂજતા કિન્તુ પુછો કોમળ ડાળને
તપસ્યા કેટલી કીધી, ભૂલો ના શાંત ડાળને.
વખાણો સરને કિન્તુ વિધિનિર્મિત પાળને
વિસ્મરો ના રચી દેતી એને - તે જળધારને.
જ્યોતિની કરતા સર્વે પ્રશંસા પણ જ્યોતિનો
આધાર દીપિકા પેલી, યશ એને જરા ધરો.
સ્ત્રોતની છે છટા ન્યારી હૃદયંગમ તે છતાં
એની મૂળ જનેતાશી સરિતાનીયે છે કથા.
મહાપુરૂષને પૂજે, માને માનવજાતિ આ
આરાધે મંદિરો કો'દી રચે મંગલ એમનાં
ઉતારે આરતી જન્મે મનાવે મહોત્સવો
યુગો સુધી કરે સૌની પ્રેરણાદાયિની કથા.
હર્ષ એ દેખતાં જાગે, જાગે તેમ જરા વ્યથા,
ક્યા મંદિરના સૌથી પહેલાં દિવ્ય દેવતા
બનેલા એ ધરી કોણે એમને નિત્ય પ્રેરણા,
વિચારે ના બનેલા કો હતા પારસ હેમના.
તારાગણ તથા ચંદ્ર આકર્ષે આજ ચિત્તને
તોય પાછળ એ સૌને સ્વસ્થ આધાર વ્યોમના.
પ્રત્યેક મૂર્તિમાં સોહે શિલ્પીની મૂર્તિ મંગલા
ઉષા દેખાય ના તોયે સમાઇ સૂર્યસંગમાં
પૂજો પંકજને ત્યારે ભૂલતાં પંકને નહીં,
પ્રત્યેક પુરૂષે ખોલ્યાં લોચનો માતૃઅંકમાં.
- શ્રી યોગેશ્વરજી