અંધારેલા ગગનપટપે અભ્ર ગાજે અનેકો,
આરંભે ને મધુર ચપલા નૃત્ય નૃત્યાંગના શી,
ના દેખાતા ગિરિવર બધા ધુમ્મસે આવરેલા;
વર્ષા મૂકી મન ગગનની અપ્સરા જેમ આવી
આલિંગે આ જગતતલને મુગ્ધ જેવી બનીને;
ત્યાં તો ક્યાંથી થર તિમિરના ભેદતાં સૂર્ય કેરાં
રશ્મિ આવ્યાં ચપલ ચપલા તેમ વર્ષા સિધાવ્યાં
સ્વસ્થાને, આ કિરણરથમાં સૂર્ય પોતે પધાર્યા.
આંધી આવે ઘન ગડગડે ઘોર વર્ષર્તુ જેવાં,
રાસક્રીડા મનભર કરે વિદ્યુતો વેદનાની,
વાતા તીખા પવન દિલને ડારનારા ભમે ને
અંધારાના પડળ સઘળે તોય આશા મટે ના;
રશ્મિ રેલી નવલ રસને ચેતનાને રહેશે,
સમૃદ્ધિનો પરમ સુખનો જાગશે સૂર્ય દેશે.