કાંટાની વચ્ચે કિલ્લોલ કરતા ગુલાબની જેમ વિપત્તિ ને વેદનાની વચ્ચે પણ કિલ્લોલ કરી શકું, સ્વયં સુવાસિત બનીને બીજાને સુવાસ ધરવાનું કામ કરું, એ મારે માટે સહજ હો !
અંતરના ઘાને અંતરમાં જ ગુપ્ત રાખી શકું, પીડાના પારાવાર પડે તોપણ શાંતિથી સહન કરું; આ તીખા તાપમાં શ્વાસ લઈને બીજાને છાયા ધરનારા વૃક્ષરાજની જેમ, ઘડી બે ઘડી પણ કોઈનો દિલાસો બનું, કોઈને છાયા ધરું, એ મારે સારુ છેક સ્વાભાવિક હો !
મુશ્કેલી ને મંથનથી ચલાયમાન થયા વિના, સાધનાના સુધામય ક્ષેત્રે આગળ ને આગળ ગતિ કરું; આ સરળતાથી સરી જતી સરિતાની જેમ, કોઈની આંખે અમી ભરું, કોઈને પ્રેરણા ધરું, કોઈક પ્યાસી પથિકની પ્યાસ હરું, એ મારે સારુ સહજ હો !
અંધકારના અનંત આવરણમાં પણ પ્રકાશનો પુંજ પાથરતા પેલા સુધાકર અને આ કોડિયાની જેમ, સ્વયં જ્યોતિર્મય બનીને કોઈની જ્યોતિ બનું, એ મારે સારુ છેક સ્વાભાવિક હો !
(૬-૫-૧૯૬૦, શુક્રવાર)
-© શ્રી યોગેશ્વરજી (સ્વાતિબિંદુ)